این روزها آوای حزن و اندوه در مصیبت اباعبدالله الحسین(ع) از جای جای استان مازندران به گوش می رسد.
اهتزاز پرچم های سیاه و بیرق های عزا در شهرها و روستاهای دیار علوی حکایت از بزرگداشت این ایام در میان مردمان این سرزمین دارد.
افراد پیر و جوان و حتی کودکان با سربندهای منقش به لبیک یا حسین(ع)،یا ابوالفضل(ع)، فداییان علی اصغر(ع) و… را می بینی که مشتاقانه در بزرگداشت این ایام و به خصوص تاسوعا و عاشورای حسینی تلاش می نمایند.
عزاداران سیاه پوش را می بینی که حضور در این مراسمات را نه تنها برای خود وظیفه بلکه افتخار و اعتبار می بینند و آنچه که در این میان زیباتر جلوه می نماید حضور خردسالان و نوجوانان و جوانانی است که عاشقانه و از روی اخلاص در تکایا و مساجد و هیات های مذهبی حضور دارند.
جوانانی که در این مصیبت کبیر با اشکهای روان بر گونه های خود می گویند هزاران بار جان ناقبلمان فدای امام حسین(ع)ابوالفضل(ع)علی اکبر(ع)قاسم(ع)....
آری این دیار و مردمان آن و بالاخص جوانان آن نشان داده اند که پیوندی ناگسستنی با خط ولایت و سیره امامان معصوم(ع)دارند.
اصلا این جوانان آمده اند که بگویند ای امام به حقمان حسین(ع)،اگر چه زمان تو را درک نکردیم و نبودیم تا در رکابت جانمان را فدا نماییم اما امروز ندای لبیک یا حسین مان بلند است.
ما از نسل همان جوانانی هستیم که با افتخار در راه دفاع از میهن و انقلاب اسلامی در حالیکه اولین و آخرین ذکر لبشان سلام بر حسین(ع) بود جان خویش را برای برپا نگاه داشتن اسلام تقدیم نمودند.
آری ما جوانانی از دیار علوی هستیم.دیاری که در خود شیر مردان و زنانی را پرورش داده و می دهد که نام آنان لرزه بر اندام یزیدیان زمان انداخته و می اندازد و ما وارث آنانیم.
و در یک کلام ما جوانان دیار علوی سربازان ولایت زمانیم و بر این سربازی بر خویشتن خویش می بالیم.
علیرضا قلی زاده
